CARITA SI LOLÉNG

CARITA SI LOLÉNG

 

 

          Bupati Singasari Panatayuda I kagungan tukang miara kuda, ngaranna Si Loléng Ari ngaran aslina mah Jaka Poléng. Dina hiji waktu Si Loléng keur ngarit manggih cangkang oray atawa kulit oray pamegaran.

   “Lakadalah, aya bagja ieuh!” ceuk Si Loléng bari nyokot cangkang oray, sarta tuluy dibeulitkeun kana beuheungna.

          Waktu balik, bari nanggung sundung nu pinuh ku jukut, jalma-jalma arolohok anéheun, “Har, itu geura aya sundung ngalayang sorangan.” ceuk nu ningali.

   “Mana...? Mana...?” ceuk nu séjén

   “Itu...!”

   “Aéh, enya! Kami mah kakara nénjo aya sundung bisa ngalayang!”

          Cangkang oray téh dibuka tina beuheungna, nu nénjo biasa deui. Katémbong nu nanggung sundung téh Si Loléng. Jalma-jalma tingharéwos jeung padabaturna. Cangkang oray dibeulitkeun deui, Si Loléng teu katingali ku nu séjén, ngan tanggungan jukut waé nu katempo maju ngalayang.

          Si Loléng jadi sombong, “Lamun aing maké cangkang oray, aing teu kadeuleu ku jelema, keun rék dicoba deui!”

Ku manéhna dicoba deui, cangkang oray téh dibeulitkeun kana beuheungna. Tuluy manéhna nyampeurkeun pagawé kabupatén nu keur ngariung. Si Loléng teu dipiroséa.  Pagawé kabupatén nu awakna lintuh disintreuk ceulina. Manéhna ngagurubug reuwseun.

   “Nanahaonan silaing nyintreuk ceuli déwék!?” cenah bari nyentak ka baturna nu diuk gigireun. Nu disentak olohok, da teu rumasa nyintreuk.

   “Teuing! Déwék mah teu rumasa!” pokna malik nyentak. Keur kitu panakol kai nu aya di hareupeun nu duaan ngalayang. Peletak, panakol téh ngetrok sirah pagawe kabupatén. Nu nempokeun patingcolohok. Reuwas pacampur sieun. Si Loléng beuki bungah, jalma-jalma teu awaseun ka manéhna.

          Si Loléng beuki adigung waé. Ceuk haténa, “Aing rék nyoba Bupati anu cenah luhung élmuna!”

         

 

Dina hiji waktu Bupati Singasari Panatayuda I nuju ngariung taruang sakulawarga. Si Loléng nyampeurkeun, “Aing hayang nyatu bareng jeung Bupati!” ceuk haténa.

          Kabeneran, korsi katuhueun Bupati kosong. Gék, Si Loléng nu beuheungna geus dibeulit ku cangkang oray téh diuk gigireun Bupati. Tuluy milu dahar saseubeuhna. Ku kulawarga Bupati, Si Loléng teu katingalieun milu dahar bareng.

          Waktu Bupati badé nuang daging hayam, ku Si Loléng dicokot tina bahamna.

   “Sétan, siah! Si Loléng jadi sétan!” saur Bupati bendu, “Ti tadi ogé sia téh kadeuleu, Loléng! Hayang milu nyatu mah kop téh teuing, ngan ulah belengong kitu!”

   “Hampura abdi, Dalem ...!”

   “Déwék mah moal ngahampura. Manéh teu meunang balik deui ka dunya jadi jelema, manéh jadi sétan!”

   “Sawios teu kenging balik deui ka dunya jadi jelema ogé, da geus nasib abdi. Asal abdi diwidian kumawula saterasna ka dampal Dalem sareng turunan dampal Dalem...”

   “Pék téh teuing rék kumawula ka déwék jeung kulawarga déwék mah, tangtu ditarima...”

Ti harita Si Loléng teu bisa balik deui ka dunya jadi jelema, ku saciduh metu saucap nyata Dalem Singasari Panatayuda I.

          Cenah, nepi ka ayeuna ogé ka turunan Dalem Singasari Panatayuda mah Si Loléng téh sok némbongan sakali-kalieun upama kawénéhan, mangrupa wujud oray.***

 

 

 

 

 

 

======================================================================= DONASI PEDULI BENCANA ALAM TANPA MENGELUARKAN UANG KLIK DISINI

Berlanggan Tulisan Via Email: